Potrzebujemy ekstremalnych doświadczeń

 

Najważniejsze jest doświadczenie. Gdy nie mamy wiedzy i doświadczenia trudno o jakiekolwiek bezpieczeństwo. W moim konkretnym przypadku mamy zupełnie inną sytuację niż w przypadku Marcina Sudera. Odkąd jestem dziennikarzem i korespondentem wojennym pracuję z wojskiem - tu są inne procedury. Mam o tyle łatwiej, że o moje bezpieczeństwo troszczy się wojsko. Sam oczywiście muszę wiedzieć jak się zachować, chociażby w którym miejscu mam stanąć, by nie blokować działań żołnierzy. Istotne jest oczywiście obustronne zaufanie. Nie wybieram sobie przypadkowych ludzi, tylko tych, których dostatecznie blisko poznałem, którzy są świadomi mojego doświadczenia, a ja z kolei mogę bazować na ich umiejętnościach. To wszystko wpływa oczywiście na moje bezpieczeństwo, ale też na bezpieczeństwo żołnierzy, z którymi pracuję.

 

 

Jestem złym adresatem tego pytania, nie znam Sudera, nie znam jego stylu pracy. Sytuacja jest mi znana jedynie za sprawą przekazów medialnych. Bycie freelancerem ma swoje niewątpliwe zalety, ale ma też wady, które akurat teraz wzięły górę. Jeśli pracuje się samemu, to takie ryzyko trzeba kalkulować. Podstawą jest posiadanie planu awaryjnego, trudno mi więc powiedzieć czy Marcin taki plan miał.

 

 

Oczywiście. Zalecam każdemu informować polskie służby o swoich planach w przypadku takich wyjazdów. Z racji wielokrotnych wypraw do Afganistanu przechodzę żmudny proces akredytacyjny. Muszę mieć na miejscu kontakt z przeróżnymi służbami, które doskonale znają mój każdy krok i wiedzą co takiego robię w danej chwili. Wyjazd do polskiego kontyngentu wojskowego wiąże się z utrzymaniem pewnych procedur. Dużo wcześniej odbywa się specjalne szkolenia, zarówno z zachowania na miejscu, jak i z sytuacji zagrożenia, chociażby właśnie porwania. Taka praca diametralnie różni się od działań wolnego strzelca. Brak zaplecza to na wojnie ogromne ryzyko. Osobiście na taki rodzaj współpracy z agencją bym się nie decydował. Szkoda życia. Afganistan nie jest bezpiecznym miejscem, ale mam zapewnione minimum tego bezpieczeństwa w postaci zaufanych ludzi, doświadczenia i własnej intuicji.

 

 

Chcę opowiadać ludzkie historie, to mój motor napędowy. Ja fotografuję żołnierzy. Uważam, że to bardzo niedoceniona grupa w społeczeństwie. Śledzę misję w Afganistanie co najmniej od kilku lat. Z wieloma żołnierzami się zaprzyjaźniłem.Ale to też adrenalina, przepiękne geograficzne położenie, ekstremalne doświadczenia. Nie bez znaczenia rzecz jasna jest element wojskowości, rodzaj surwiwalu jakiego doświadczam. Fotograf potrzebuje w swojej pracy chwili szczęścia, a także załamania, a z tym obcuję tu każdego dnia. Oczywiście - niemałą rolę odgrywa tu też pewien rodzaj uzależnienia.